.
.
Με αφορμη τα λογια του σηµαιοφόρου µε νωτιαία µυϊκή ατροφία από το Κορωπί Στέλιος Κυµπουρόπουλος είναι σήµερα ένας 25χρονος ειδικευόµενος γιατρός σε αναπηρικό καροτσάκι.
Επιτέλους, μπορώ να λέω περήφανα πως είμαι ένα ΣΚΟΥΠΙΔΙ, όχι όμως ένα τυχαίο, βρώμικο, πατημένο, λερωμένο σκουπίδι. ΕΙΜΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ανακυκλώσιμο που μπαίνω στα καλύτερα σαλόνια, σε μπλε κάδο.
Δεν επιβαρύνω το περιβάλλον και εξοικονομώ ενέργεια για το κράτος μου που τόσο με φροντίζει και με προσέχει! Είμαι χαρούμενος γιατί συνειδητοποίησα πολύ εύκολα τη σημασία που έχω για το κράτος μου. Είμαι ένα άχρηστο, με υπόσταση, τίποτα!
Πλέον ξέρεις που θα με βρεις!!! Μπροστά από μια ράμπα, υπενθυμίζοντας την ισότητα.
Άντε, σε αφήνω τώρα. Πάω να συναντήσω την κάστα μου για να χαθούμε και να εξαφανιστούμε ξανά μέσα στην ανυπαρξία που μας έχει τεθεί!
ΥΓ: Μόλις μετακινήσεις το σπίτι μου κράτος -το μπλε κάδο- μπορείς να το αντικαταστήσεις γρήγορα - γρήγορα με ένα αυτοκίνητο ή με μια ταμπέλα βρε αδελφέ! Ή μπορείς να καταστρέψεις τη ράμπα και να κάνεις ομοιόμορφο πεζοδρόμιο για να μη χαλάς και την αισθητική μας! Ιδέες έχω πολλές. Αν θες, κάλεσέ με!»
επίσης αναφέρει αργότερα ο Στέλιος
«Είµαι 25 χρονών και είµαι άντρας, κάθοµαι - δεν κάθοµαι σε αναπηρικό αµαξίδιο». Η αναπηρία δεν είναι ούτε είδηση, ούτε ευχή, ούτε κατάρα
Είναι µια συνθήκη όπου ο άνθρωπος που την έχει πρέπει να πορευτεί µε αυτήν. Οι συµπολίτες µας πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουµε, πονάµε, ονειρευόµαστε, ταξιδεύουµε και ερωτευόµαστε όπως όλοι!
ένα άλλο παράδειγμα δύναμη ψυχής είναι και ο τυφλός ψαράς που βραβεύθηκε ως το καλύτερο Ελληνικό ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης 2012
τελειώνοντας θα ήθελα να να αναφέρω μια ιστορία .
Μια γρια κινεζα κουβαλουσε νερο με δυο μεγαλα δοχεια κρεμασμενα από τους ωμους της.
Το ένα δοχειο ηταν αψογο και μετεφερε παντα ολη την ποσοτητα νερου που επαιρνε.
Το άλλο ειχε μια μικρη ρωγμη και στο τελος της μακριας διαδρομης από το ρυακι στο σπιτι, εφτανε μισοαδειο.
Ετσι για δυο χρονια η γρια κουβαλουσε καθημερινα μονο εναμισι δοχειο νερο στο σπιτι της.
Φυσικα το τελειο δοχειο ενοιωθε υπερηφανο που εκπληρωνε απολυτα και τελεια τον σκοπο για τον οποιο ειχε κατασκευαστει.
Το ραγισμενο δοχειο ηταν δυστυχισμενο που μολις και μετα βιας μετεφερε τα μισα από αυτά που επρεπε, κι ενοιωθε ντροπη για την ατελεια του.
Μετα από δυο χρονια δεν αντεχε πια την κατασταση αυτή και αποφασισε να μιλησει στην γρια.
«Ντρεπομαι τοσο για τον εαυτο μου και θελω να σου ζητησω συγνωμη!»
«Μα γιατι;» ρωτησε η γρια, « Για ποιο λογο νοιωθεις ντροπη;»
«Ε, να! Δυο χρονια τωρα μεταφερω μονο το μισο νερο λογω της ρωγμης μου και εξ αιτιας μου κοπιαζεις αδικα κι εσυ»
Η γρια χαμογελασε:
«Παρατηρησες ότι στο μονοπατι υπαρχουν λουλουδια μονο στην δικη σου πλευρα και όχι στην πλευρα του αλλου δοχειου; Προσεξα την ατελεια σου και την εκμεταλλευτηκα. Φυτεψα σπορους στην πλευρα σου κι εσυ τους ποτιζες. Δυο χρονια τωρα μαζευω τα ανθη και στολιζω το τραπεζι μου. Αν δεν ησουν εσυ αυτή η ομορφια δεν θα λαμπρυνε το σπιτι μου.»
Βεβαια δεν ηταν η ατελεια του δοχειου που το εκανε ξεχωριστο αλλα η ιδιαιτερη ικανοτητα της γριας να διακρινει και να χρησιμοποιησει την αδυναμια του.
Ο καθενας μας εχει τις «ρωγμες του και τις «αδυναμιες» του που μπορουν να γινουν χρησιμες και να ομορφυνουν την ζωη μας.
Κάθε ρωγμη μπορει να κανει την ζωη μας πιο πλουσια και πιο ενδιαφερουσα αρκει να βρει καποιος την ομορφια που μπορει να δωσει η ατελεια μας.
«Ραγισμενοι» φιλοι, μην ξεχνατε να σταματατε στην ακρη του δρομου και να απολαμβανετε το αρωμα των λουλουδιων που φυτρωνουν στην μερια σας.
Αν ο καθενας μας μετετρεπε, σαν την γρια, τις ατελειες του διπλανου του σε κατι χρησιμο και ομορφο σιγουρα ο κοσμος μας θα ηταν καλυτερος………
δικές μου φωτογραφίες
Ιστιοσανίδα Ελληνική για ΑΜΕΑ
Ζωγραφος Δημητρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου